Op maandag hebben we de wekker vroeg gezet; we willen op tijd op het vliegveld zijn om de kist naar onze eerste bestemming te sturen. We hebben op aanraden van onze instructeur voor Jekyll Island gekozen. Dat schijnt een erg mooi eiland te zijn, tegen de oostkust van Amerika en net over de grens met Georgia. Om 10 over 10 start Sietse de motor van de N671MA om het eerste stuk te vliegen. Ik doe de radio en via verschillende luchtverkeersleiders worden we op onze route begeleid. Na ruim anderhalf uur staan we weer aan de grond.

We kunnen hier naar het toilet en via de beschikbare Wifi de laatste updates voor het weer en NOTAMs binnenhalen. Zowel Sietse als ik hebben het navigatie pakket Skydemon op onze iPad staan waarop tijdens de vlucht alle informatie over de route, het weer en NOTAMs beschikbaar is. We missen de Garmin G1000 glass cockpit helemaal niet zo. We hebben onze eigen glass cockpit mee!

Nu is het aan mij om ons naar Charleston executive te vliegen. Sietse onderhoud het radiocontact met de verschillende verkeersleiders onderweg.

Op Charleston parkeren we de kist voor de lunch. Nadat we door de marshaller naar de juiste plek zijn gedirigeerd vragen we bij de FBO waar we het beste een hapje kunnen eten . We krijgen verschillende route beschrijvingen mee; en ook een auto waarmee we de restaurants kunnen bereiken. Het wordt een prachtige Dodge Charger en Sietse kruipt grijnzend achter het stuur. Na een pizza weer terug naar het veld en stappen we weer in ons toestel. Tanken is nog niet nodig; we hebben ruim voldoende aan boord om Cape Fear te halen.

Het derde en laatste stukje van die dag is voor Sietse. We vliegen van Charleston naar Cape Fear, daar zullen we gaan overnachten. Dit stuk van de route leidt ons langs de schitterende oost kust van de VS. We zien onderweg veel eilandjes, bossen, moerassen en prachtige huizen die soms aan het strand gebouwd zijn.

Op Cape Fear gooien we gelijk de beide tanks van de Cessna vol; het zal gaan regenen vannacht en waar brandstof zit kan geen condens ontstaan. Water in de tanks wil je onderweg zeker niet hebben. En daarnaast hebben we morgen een lange vliegdag op het programma staan dus kan het geen kwaad extra reserves bij ons te hebben.

In het FBO gebouw vraagt de eigenaar (een voormalige Airforce One piloot) hoelaat we denken de volgende dag te willen vertrekken we geven aan dat dat rond 9 uur à half 10 zal zijn. Vervolgens geeft hij ons de sleutels van een nogal uit de kluiten gegroeide Lincoln Navigator met acht stoelen en beschrijft de mooie plekjes en goede restaurants van het eiland. In het hotel even opgefrist en daarna na Dead End Fish Factory waar we ons tegoed hebben gedaan aan een lekker biertje en een gegrilde snapper.

De volgende ochtend worden we vroeg wakker; het regent pijpestelen. De weerberichten geven aan dat het regengebied voorlopig nog wel zal blijven hangen. We besluiten naar het veld te gaan en daar te bekijken of het vliegbaar is. De bewolking hangt er hoog en een beetje regen is niet echt een probleem. Meestal is het zicht in de regen stukken minder, maar ook dat viel erg mee. We besluiten te vertrekken en na een half uur vliegen wordt het droog; het viel erg mee. We worden al vrij vroeg ingelicht over de te nemen route de militaire gebieden waar we onderdoor wilden vliegen blijken actief en we worden er omheen geleid. We moeten nog wel even zoeken op de kaart waar het reporting point is. Nadat we die gevonden hadden konden we onze route aanpassen zodat we om de oefen gebieden heen vlogen. Na ruim twee uur vliegen kwamen de Outer banks in zicht. De landingsbaan zelf ligt achter de bomen, die zag ik pas later verschijnen. Met flink wat turbulentie op final zet ik het toestel neer op wat ik inmiddels al heilige grond ben gaan noemen. We parkeren de kist en lopen naar het gebouwtje dat door AOPA is neergezet. Er is een pilot’s facility waar computers staan. Wat je daar verder mee kan doen weet ik niet, want ze hadden geen internet. Alleen een printer waarop je een certificaat kon afdrukken. Helaas deed de printer het niet…

We lopen naar de plek waar het monument staat en vandaar naar de rails vanwaar de Wright Flyer de eerste meters maakte. Alles staat met grote gedenk stenen aangegeven en er is een museum waar iemand de eerste vliegpogingen staat toe te lichten. We lopen weer om het grote monument heen naar de kist, we spreken af dat we na de start nog even een rondje om het monument maken en dan enroute naar Lumberton. We hebben nog twee lange vluchten voor de boeg.

Op zaterdag hebben we het rustig aan gedaan; ‘s Middags de velden bekeken voor onze trip naar First Flight Airfield en een voorlopige route bepaald.

‘s Avonds na een heerlijke sushi maaltijd bij het voor ons inmiddels bekende Seito, een film gezien, de tweede alweer deze vakantie. Deze keer was het Lucy; een aanrader.

Zondag begon voor mij vroeg met een rondje hardlopen; met 14,7km op weg naar de 15 die ik straks in november ga lopen in Berg en Dal.
Daarna douchen en eten en dan gauw naar het vliegveld waar Sietse en ik vandaag onze eerste trip gaan beginnen. Vandaag willen we weer even bij de Nasa langs en dan een burger eten op Merritt Island, ten zuiden van Cape Canaveral.
De kist staat netjes getankt op ons te wachten en na de checks ga ik op de linkerstoel zitten om ons langs Orlando naar de Oost kust te vliegen.
De verkeersleiding houdt ons op onze route en geeft zo af en toe informatie over andere vliegtuigen.
Na ongeveer een half uurtje vliegen komt de landingsbaan van de space shuttle in zicht en begin ik aan de daling, om vervolgens op een paar meter hoogte over de baan te vliegen. Aan het eind weer de neus omhoog en nog een klein kwartiertje doorvliegen naar Merritt Island. Daar krijgen we voor $15 een auto mee en zoeken we een plek waar we een burger kunnen eten.
Om 13:20 start Sietse de motor voor de terugvlucht en stuurt ons naar het noorden, waar we nogmaals vlak boven de baan van de Nasa een Low Pass maken. Vervolgens linksaf naar het westen en algauw worden we door Orlando Approach losgelaten voor een landing op “ons” North Orlando Airfield.
Op de terugweg nog even wat kleine boodschappen gedaan en dan gauw naar het hotel, waar we de voorbereiding voor de vluchten van de komende drie dagen gaan doen.

Op donderdagochtend zijn Sietse en ik rond half acht op Schiphol. We vertrekken met een AerLingus vlucht van 09:25 naar
Dublin, om van daaruit verder te vliegen naar Orlando.

Helaas heeft de vlucht naar Dublin een half uur vertraging. Maar omdat we op Dublin ongeveer vier uur overstaptijd
hebben kunnen we toch op Dublin op ons gemak lunchen en nog even door de terminal lopen.
De vlucht naar Orlando start op tijd, maar de Captain meldt algauw dat we in verband met een sterke jetstream tegen, een
behoorlijk stuk noordelijker om zullen vliegen, waardoor de vlucht zo’n 9 uur gaat duren.

 

Ik geniet van de Wifi aan boord en kan daardoor onderweg via FlightRadar en Sietse z’n GPS de hele vlucht goed volgen
en zie boven de Atlantische oceaan dat we door een andere vlucht van Lufthansa ingehaald gaan worden. Zo voelt het toch
wat meer betrokken dan wanneer je je alleen van A naar B laat vliegen.

 

Op Orlando hebben Sietse en ik bijna gelijktijdig onze koffers te pakken en na enkele upgrades naar Dodges, Porches en
andere sportwagens te hebben afgewezen, kunnen we in onze huurauto stappen; een grote Chrysler.

Via het Thaise restaurant en de supermarkt naar het hotel en na een lange dag is het makkelijk om in slaap te vallen.

De volgende dag is het bijtijds opstaan en na de koffie en een broodje in de auto naar North Orlando Airpark, waar we
om 13:00 uur een afspraak hebben met Kyle die ons namens de verhuurder zal uitchecken op de Cessna die we deze vakantie
willen gaan huren.
Omdat we een uurtje moeten rijden naar het veld en we niet weten of het druk zal zijn onderweg vertrekken we op tijd en
zijn we veel te vroeg (12:00) op het vliegveld. Mooi de tijd om er rond te lopen en foto’s te maken.
Kyle is er om 12:30 en na wat papierwerk zitten we om 13:15 in de kist en gaat Sietse laten zien dat hij een Cessna kan
vliegen. Kyle is erg relaxed en na een aantal landingen vind hij het wel mooi en mag ik laten zien dat ik kan vliegen.
In principe wil hij alleen wat landingen zien, maar ik wil graag ook nog even “spelen” en ga even heel langzaam vliegen
en laat een stall zien. Vervolgens drie landingen en dat is voor Kyle alweer genoeg om ons de kist toe te vertrouwen.

We vragen Kyle waar we een lekkere burger kunnen krijgen en rijden naar Apopka om bij Porky’s BBQ een heerlijk broodje
vlees te nuttigen en ons te trakteren op een landingsbiertje. Ik raak in gesprek met de kok en al gauw wisselen we tips
uit over het roken van vlees op de BBQ en welk hout daarvoor geschikt is.

‘s Avonds belanden we in de buurt van Universal in een Japans restaurant waar we aan de teppanyaki tafel plaatsnemen.
Voor onze neus bereidt de kok allerlei gerechten en wij zitten heerlijk te smullen. Daarna hebben we een filmpje gepakt: A walk among the tombstones.

18 September 2014 is het weer zo ver. Sietse en ik gaan weer naar Orlando om daar wat leuke vluchtjes te maken. Eén van de doelen is FFA: First Flight Airfield. Dat is een landingsstrip op de plek waar de Wright Brothers in 1903 de eerste gemotoriseerde vliegpogingen uitvoerden. De plek van de eerste vluchten is een monument geworden en er is een landingsbaan vlakbij gelegd.

Ook dit jaar wil ik weer leuke vlieg verhalen en vakantie belevingen op deze blog gaan zetten.