De lange vliegreis en de late aankomst hakken er flink in; we zijn tegen de tijd dat we in bed liggen al zo’n 27 uur wakker. De donderdag doen we rustig aan, een beetje ingressen en wennen aan het klimaat. Tegen de 30 graden is toch anders dan het Nederlandse weer in deze tijd van het jaar.
We doen in Orlando een Ingress-banner rondom een meertje en zien daar verschillende schildpadden, zwanen en vogels.
Vandaag vliegen we met JetBlue via JFK New York naar Orlando. Het begon goed, wij op tijd op Schiphol, de Airbus A321Neo LR op tijd. De vlucht naar JFK was best aangenaam, veel beenruimte en de hele reis gratis WiFi! Maar dat betekent ook dat je meldingen over de aansluitende vlucht naar Orlando krijgt, en daar werden we niet blij van – een flinke vertraging zodat we niet om 9 uur ’s avonds aankomen maar om 1 uur ’s nachts! Balen!
Op JFK de autoverhuurder en hotel geïnformeerd over onze late aankomst. Om 10 uur ’s avonds vertrekt eindelijk onze vlucht en om 1 uur ’s nachts zijn we in Orlando. Nu bij de auto zien te komen. Die staat blijkbaar ergens buiten het vliegveld, we moeten wachten op een shuttle bus en om 2 uur staan we bij de pickup.
Dan blijkt dat er weer iets fout is gegaan. We zijn te laat voor onze auto en ondanks de telefoontjes krijgen we de auto niet mee. We komen erachter dat wij een fout hebben gemaakt, bij het boeken hadden we aangegeven dat we ’s nachts om 12 uur de auto zouden ophalen – dat moet dan wel de volgende dag zijn. Wij hadden 12:00pm op woensdag 10 april aangegeven in plaats van donderdag 11 april…
Tegen een flink grotere prijs kunnen we een andere auto meekrijgen. Het moet maar, we moeten toch verder.
Tegen half vier komen we bij het hotel aan. We krijgen een kamer en als we naar binnen lopen blijken de bedden niet opgemaakt te zijn. Terug naar het kantoortje, we krijgen een grotere kamer als compensatie voor het ongemak.
En zomaar zit er alweer 10 jaar tussen onze laatste trip naar de VS en vandaag… In 2014 zijn Sietse en ik naar Florida gegaan, om van daar naar het veldje te vliegen waar de Wright Brothers in 1903 voor het eerst gemotoriseerd vlogen.
Zoals in de vorige blogs is te zien is er veel veranderd sinds die tijd. Ook voor Sietse en mij is er in de afgelopen 10 jaar veel veranderd. Wat hetzelfde is gebleven is onze passie voor het vliegen.
We vonden het dan ook hoog tijd om weer een keer plannen te maken om weer een geweldige trip naar de VS te maken om daar te gaan vliegen. Elke trip die we samen gemaakt hebben stond in het teken van “iets speciaals”. Van vliegen in een watervliegtuig, glass cockpit, Reno Airraces, low pass bij de Nasa, Key West tot de vlucht naar First Flight Airfield in 2014.
Dit jaar hebben we het plan opgevat om vanuit Orlando met een Cessna 172 een vlucht te maken naar de Bahamas, Marsh Harbour op de Abacos eilanden groep. Echt iets voor op de bucketlist van een hobby-vlieger…
Omdat dit voor de VS een internationale vlucht is, brengt dat veel voorbereiding met zich mee; Customs & Border Patrol, Flight plans, survival benodigdheden, etc… Inmiddels hebben we contact met een aantal piloten die dit al vaker hebben gedaan en met bedrijven die de benodigde spullen verhuren. En natuurlijk hebben we ook alvast voor het huren van het vliegtuig weer contact gezocht met VanAnda Aviation. Hier hebben we in 2014 ook gehuurd. Toen vanaf het veld Orlando North, wat ongeveer een uurtje rijden van ons hotel lag. Dit jaar vliegen we vanaf Kissimmee, voor ons beiden ook een bekend veld. Het hotel ligt er zo’n beetje tegenover.
We zullen op 10 april met Jet Blue via New York naar Orlando vliegen en op 18 april verwachten we weer op Schiphol te staan. Als alles volgens plan verloopt zijn we 14 en 15 april onderweg naar Marsh Harbour. We hebben West Palm Beach uitgekozen voor de douane afhandeling.
Vanaf de 10e april zal ik op dit blog weer een soort dagboekje bijhouden van onze belevenissen…
Na een rustige donderdag en vrijdag in Orlando te hebben doorgebracht besluiten we op zaterdag ochtend nog een leuk tochtje te maken naar de westkust van Florida. Een erg mooi gebied is te vinden bij Crystal River. Daar ligt ook een vliegveldje. Dat blijkt echter op minder dan een half uur vliegen van Orlando North te zijn, dus zoeken we een veldje wat noordelijker, zodat we allebei nog wat te vliegen hebben. Het wordt George T. Lewis op Cedar Key.
Na de take-off klim ik boven de wolkenbasis en blijf op zo’n 3200 voet vliegen. Pas bij de kust komt de grond goed in zicht en een mijl of 15 voor het eiland daal ik door wat flarden bewolking naar 1400 voet. De baan van het vliegveld krijgen we pas laat in zicht. We nemen de windrichting nog even door en kiezen een landingsrichting en Sietse roept op de unicom onze positie en meldt wat we van plan zijn. We krijgen onverwacht antwoord van een dame die vraagt of we vervoer naar het centrum willen. Ik geef aan dat we dat graag willen en of ze een taxi kan regelen; wat blijkt: ze is de taxi. We eten een lekkere Crab-cake sandwich en laten ons om 12:00 weer naar het vliegveld brengen. We kijken nog een goed naar de windvaan, die duidelijk betere tijden heeft gekend. Dat geldt trouwens ook voor de landingsbaan; het asfalt heeft het hier duidelijk verloren van het onkruid. Alleen op de rechterkant van de baan kan nog ongehinderd worden opgestegen. Maar voor een Cessna ruim voldoende. Sietse zet ons na een drie kwartier vliegen voor de laatste keer neer op Orlando North. We parkeren de kist en sluiten af.
Tijdens het inpakken van de koffers krijg ik een mail van de verhuurder; de volgende huurder heeft een tablet in de kist gevonden. Hij zal die in de kist laten als hij klaar is met vliegen. Het blijkt de iPad van Sietse te zijn. Opeens krijgen we haast, we moeten dus eerst naar Orlando North en dan gelijk door naar Orlando International voor de vlucht terug naar huis. Dat blijkt gelukkig allemaal goed te doen en we zijn ruim op tijd voor de thuisreis. Een kwartiertje na de geplande tijd worden we van de gate geduwd om naar de baan te taxiën; maar na twintig meter worden we weer naar de gate gereden. Er blijkt een hele familie ziek geworden. Ze gaan nadat ze door medisch personeel zijn onderzocht allemaal van boord en is het grond personeel in het ruim op zoek naar de koffers van deze familie. Dit zorgt uiteindelijk voor bijna twee uur vertraging. Daardoor wordt onze overstap in Dublin wel heel erg krap. Na 8 uur vliegen staan we dan op Dublin en wordt het een race naar de volgende gate. Die bereiken we terwijl het boarden al aan de gang is. Het is echter nog maar de vraag of onze koffers deze snelle overstap ook gehaald hebben. En algauw blijkt op Amsterdam dat dat niet zo is. We vullen een vermissingsformulier in en mijn koffer wordt de volgende ochtend door een koerier thuis bezorgd. Die van Sietse volgt ‘s avonds en zo hebben we alles weer compleet.
Al met al kijken we terug op een zeer geslaagde trip naar Florida en een geslaagde missie om als “piloten-pelgrims” naar de heilige gronden van de Outer Banks te vliegen.
Vanuit First Flight Airfield vliegt Sietse ons naar Lumberton, waar de tanks van ons vliegtuig weer gevuld worden. In de FBO kunnen we wat drinken en een snack krijgen, we willen geen tijd verliezen om uitgebreid te gaan lunchen. We willen vandaag zover mogelijk terug komen, zodat we morgen voor de onweersbuien terug in Orlando zijn.
Ook op Lumberton maken we gretig gebruik van de wifi om de updates van weer en andere informatie binnen te halen op de iPads. Zoals het er naar uitziet moet Savannah, onze volgende stop en overnachting, haalbaar zijn. Tussen de wolken met voldoende grondzicht vlieg ik naar Savannah. We krijgen vlak voor de landing koers instructies, zodat we netjes achter de landende MD80 van Delta naar de landingsbaan kunnen vliegen. Even opletten dat we geen last krijgen van de wake-turbulence van de relatief grote kist voor ons. En achter ons wordt de volgende Cessna naar de baan geleid.
Op Savannah zijn twee FBO’s beschikbaar en middels de ine-mine-mutte methode kies ik voor Sheltair. We krijgen taxi instructies naar de apron en daar staat de marshaller alweer op ons te wachten. Het is hier een soort valet-parking: zet je vliegtuig voor de deur, pak je tassen eruit en de medewerkers zorgen ervoor dat je toestel netjes geparkeerd wordt en indien nodig getankt wordt. Ook word het toestel met touwen vast gezet, zodat de wind er geen vat op heeft.
We krijgen weer een auto mee, dit keer gewoon huren. Voor 53 dollar zitten we in een Chevrolet Captiva. Ook wordt ons de route naar een hotel uitgelegd en algauw zijn we ingechecked in de Comfort Inn en zoeken we naar een restaurant voor een lekker dinner. Het wordt Sawa, een Japans restaurant waar alle Aziatische gerechten samen te lijken komen. Onze ober is blijkbaar nog lerende, want hij wordt bijgestaan door een mentor die elke keer netjes herhaalt wat er heen en weer gezegd wordt.
Het weer is de volgende ochtend te slecht om op te stijgen en we nemen alle tijd voor het ontbijt en inpakken. Regelmatig kijken we naar de “nieuwste” weerberichten, maar we verversen vaker dan de weerberichten ge-update worden… Helaas zit er weinig schot in de zaak; de bewolking hangt veel te laag om veilig tussen alle antennes en ander obstakels weg te komen. Na een tijdje denk ik te zien dat het buiten wat lichter wordt en ik besluit de verkeerstoren te bellen om te overleggen wat onze opties zijn. De verkeersleider geeft aan dat de bewolking op 1200 voet zit en dat ze voor VFR verkeer (op zicht vliegen) open zijn. Er zit alleen nog wel een band lagere bewolking op onze route, maar die lijkt ook langzaam omhoog te kruipen.
Sietse en ik besluiten te vertrekken en voorlopig laag onder de bewolking door te vliegen. Het zicht is zo’n tien kilometer, dus zouden we obstakels op tijd moeten zien aankomen. Na ongeveer een half uur vliegen wordt de wolken basis wel erg laag. We kijken elkaar aan en besluiten door een klein gaatje omhoog te klimmen en boven de bewolking te gaan vliegen. Daar blijkt het zicht perfect! Clear skies en mijlen zicht. Het is alleen hopen op een stukje waar we weer veilig onder de bewolking kunnen dalen, maar voorlopig gaat dit goed.
Na een uurtje vliegen zie ik af en toe een donker stukje in de bewolking onder ons. Het blijken gaten te zijn, waardoor we de grond kunnen waarnemen. Sietse wijst op een wat groter gat links van ons en we zakken daardoor tot 1500 voet. Daar kunnen we prima onder de wolken door blijven vliegen en toch hoog genoeg voor de enorme antennes die in sommige gevallen wel tot 2000 voet reiken. Ze zijn allemaal prima te zien en ook worden we er door onze navigatie programmatuur op gewezen.
Zonder problemen zet Sietse ons in Ocala aan de grond. Tijd voor een hamburger en wat te drinken. Ondertussen bedenk ik me dat het privé veld van John Travolta hier ergens in de buurt moet liggen; na wat googelen zien we dat het slechts 11 kilometer naar het noord-oosten ligt; een leuke omweg voor het laatste stukje vliegen.
Na een krap uurtje land ik op Orlando North Airfield; waar de medewerkers van Van Anda Aviation al klaar staan om de kist vol te tanken en ons te helpen met parkeren. De verhalen worden uitgewisseld en ook geven wij ze de tankbonnen van onderweg, zodat die van de huurprijs afgetrokken kunnen worden. Een vliegtuig huur je meestal inclusief brandstof en als je zelf tankt, dan krijg je dat -voor de prijs van de thuis basis- weer terug. Heb je goedkoper getankt, voordeel, heb je duurder getankt, nadeel.
Terug in het hotel worden de foto’s gauw op de laptop gezet en kunnen we terug kijken op een serie zeer geslaagde vluchten. Alles is volgens plan verlopen, ondanks dat het weer soms roet in het eten dreigde te gooien.